انگلستان، سرزمینی‌ست که بارانش فقط از آسمان نمی‌بارد، گاهی از دل تاریخ هم چکه می‌کند. کشوری پیچیده در مه و متانت، که قدم زدن در خیابان‌های سنگ‌فرش شده‌اش مثل ورق زدن یک رمان قدیمی‌ست؛ جایی میان نجابت عصر ویکتوریا و جنب‌وجوش لندنِ امروزی. اینجا همه چیز لایه‌لایه است؛ از چای بعدازظهر گرفته تا طنز خشک انگلیسی، از معماری گوتیک کلیساها تا صدای گیتارهای خیابانی. هر دیوار، انگار چیزی برای گفتن دارد؛ گاهی قصه‌ی شکسپیر است، گاهی زمزمه‌ی یک انقلاب صنعتی که دنیا را دگرگون کرد. در انگلستان، سکوت معنای خاصی دارد؛ سکوتی که نه از خالی بودن، بلکه از عمق می‌آید. آن‌جا که دریا به صخره‌های دوور می‌کوبد یا آن لحظه‌ای که مه بر فراز دشت‌های یورکشایر می‌نشیند، می‌فهمی این کشور نه با فریاد، که با نجوا خودش را معرفی می‌کند. فرهنگ انگلیسی مانند هواپیمایی‌ست که همیشه بین سنت و نوگرایی پرواز می‌کند؛ جایی که ملکه هنوز تصویرش بر سکه‌هاست، اما جوان‌ها در کافه‌ها از فلسفه و پادکست و آینده حرف می‌زنند. انگلستان، نه فقط یک کشور، بلکه یک صحنه است؛