قبرس، جزیره‌ای‌ست که در میانه‌ی آب‌های گرم مدیترانه، میان آسیا، اروپا و افریقا، آرام گرفته اما در دل خود هزار توفان تاریخی دارد. این سرزمین نه فقط یک جزیره، بلکه پلی‌ست میان فرهنگ‌ها؛ جایی که دیوارهای سنگی‌اش خاطره‌ی امپراتوری‌ها را با خود دارند و نسیمش بوی زیتون و دریا را در هم می‌پیچد. اینجا، شرق و غرب دست در دست هم داده‌اند. در یک کوچه، صدای ناقوس کلیسا به گوش می‌رسد و چند قدم آن‌سوتر، اذان از گلدسته‌ای قدیمی شنیده می‌شود. تضادها در قبرس نه درگیری می‌سازند، بلکه به هویتی چندلایه جان داده‌اند؛ هویتی که هم از خورشید لبریز است و هم از سایه‌ی گذشته‌ها. سواحل قبرس مثل حافظه‌ای نقره‌ای، انعکاس خورشید را سال‌هاست در دل خود نگه داشته‌اند. هر موجی که به ماسه‌ها می‌رسد، انگار پچ‌پچ هزاران سال تاریخ را دوباره زمزمه می‌کند: از فینیقی‌ها و رومی‌ها تا عثمانی‌ها و بریتانیایی‌ها. اما امروز، قبرس بیش از هر زمان دیگری، خودش است؛ سرزمینی که تلاش می‌کند میان دوگانگی‌ها، تعادلی پایدار بسازد. در قبرس، زمان گاهی از حرکت می‌ایستد؛ زیر سایه‌ی درختی کنار یک صومعه‌ی سنگی، یا بر فراز تپه‌ای که مشرف به آبی بی‌انتهاست. شاید راز این جزیره همین باشد: آرامش عمیق در دل یک گذشته‌ی پرماجرا.